Şeffaf parmak izleri kapılarda hala,
Hayalet misali dolanır anılar ayak ucunda,
Saçın tonunda,
Küçülen göz retinasında,
Derinin en çabuk sarkan rotasında...
O kapılar sanki hiç çalınmamış,
Etekler uçuşarak, umut içeri salınmamıştır.
Zamanın izlerine sarılır mobilyalar,
Donukluk silinmez olur aynalardan,
Hep bir çizgi,
Bir çizgi daha...
Ömrün hesaplamasını,
Yüzün üzerine yaptıran kehanet,
Her gün bir kırışık daha ekler,
Renkleri karışmış,
Kırışmış,
Solmuş tuallere.
Sorsa ya biri,
Ressamın ruhu nerelerde?


Yalnızlığın duru kokusu perdelere sinmiştir artık.
Ne vakit cam açılsa,
Ahval telaşlarla kovulur mahmurluk.
Kulak kapıdadır,
Gözler telefonda,
Yalnızlığın üst notasında yenilgi ağı,
Çoktan mumyalamaya başlamıştır çatlayan inançlarını...
Tedavülden duyguların kalkar,
Umutların kalkar,
Yerinden kalkamazsın.
Kapı, telefon çalsa ne yazar,
Beli bükülmüştür umudunun,
Duymazsın...


Bir kaç kişi gelir görmeye,
Sorumluluk misyonuyla paralel
Bakarkar ki yaşıyorsun,
Geldikleri gibi,
Giderler...
.

Sessizlik, bir düş yangınının dışavurumu olur hızla
Düşleri toplamak ne mümkün yerlerden
Güçlü kentin enkazında
Kendine vücut aramakla oyalanırken sen
Tedavi edecektir seni,
Ruha saydam dokuşlar
Ama hep aynı kapıda takılı kalır
Tanrıya esir dualar...





Elif SEZGİN