paydos edipte eve dönerken bir akşam vakti
otobüsün camındaki yüzünün yansımasına bakıp
silerken makyajını
küçük bir çocuğa yakalanan palyaço gibiyim,
gülen yüz çizgileri birbirine girmiş
bir elimde kağıt mendil
gülümsemeye çalışırken
ansızın baskına uğramıs
bir kanun kaçağı gibi telaşlı
ört bas edilemeyen
yüzümdeki ihtiyarlık çizgileri belirginleşirken
bir çocuğun gözlerinde anlamını yitirirken
çocukluk hayalleri
bir kac dakikada büyüyüp
koca bir adam olurken akşam üstü
gülümseyen bir palyaçodan
soğuk bir heykel gibi
boşluğa bakan gözleriyle
yol almak...

nereden bilebilirdim ki...
karşısında gardımı indirdigim ilk kadından
nakavt yumruğu yiyeceğimi...
ve kalkmak icin zorlarken bedenimi,
köşemdeki bir elden atılan havlunun
düşmesini izlemek...
sanki fişinin çekilmesi gibi
bağlı olduğun makinanın,
silerken yüzümden gülümseme cizgilerini...