Irmak kıyılarında ceylan izleriydin
Işık çırpınışıydım bulutların kenarında
Sen kelebek alayı
Ben deniz feneriydim

Artık bütün gölgeler
Uzun kış geceleri gibi kuğulu parkta...

Turnam



Saçların dağınık, kütük sürgünü
Çınarlar gibi devrilmiş omuzların
Sesin; sis çöken ormanların, yapayalnız
Uğuldayan akşamları kadar içli ve ıslak

Bakışlarından fer çoktan çekilmiş
Çiçeklerin tuz kütlesi
Alnına kırgılar dökülmüş
Yüzüne akarsular
Avuçlarında öptüğün kuşların ölüleri

Toprakta kuruyan yağmur misali
Azaldıkça kelimelerin
D harfi eskiden kalma bir bozgun
Yurtsuzluk birikimi biraz da
Eprimektir o uzaklarda

Turnam, sana neler olmuş
Adımların boşalmış havzasından
Geçtiğin her yer bulut cesetleri
Sevdiğin yıldızlar bilhassa cezve
Ki ayışığı kimin tekelinde

Nisan’lar sevişmeyi unutmuş maviyle
Gidenlere küfretmiyor rıhtımlar
Bu kentin köprüleri vardı, arabulucuları
Serencebey yokuşu ikimize dardı
Sığardık yine de


Susma turnam


Seni kim vurdu


Seni kim vurdu


Yüreğinde


Beni kim vurdu