Dinmeyen sızılar boşalırken gövdemden.
Bu kent güneşin kızıl dudaklarından.
Utancın kanat gerişine bırakıyor kendini.
Devinmeler, gelip gitmeler, sonsuz açılımlar.
Özlemi duyuluyor bir şeylerin.
Acı yalnızlığı büyütüyor.

Yakınmalar, sövmeler, inlemeler.
Dirim kavgasına girişen insanlar.
Haziranın yalnızlığında acıyla büyüyen insanlar.
Yaşamak kıran kırana.
Kentin yabancı soluğu dudaklarımda…

Ve sonra çığlık çığlığa sesler geliyor uzaklardan.
Doklardan, iskeleden, fabrika bacalarından.
Kara saplı haziranla karalı yüzler.
Üzerime üzerime aralıksız saldırıyor.
Ben haziran güneşinin yangın ozanı
Bir şiir yazıyorum bir şiir, içimde büyüyen acı.
Bir zehir sancısı, bir kurşun yarası değil.
İçimde duyduğum acı hazirana bir çığlık.

Ve her gece çarpıyor kayalara yalp yalp sular.
Ve her gece çıldırasıya bir yalnızlıkla kıvranıyor içim.
Yan yana dizi dizi günler yapay bir sessizlikle geçiyor.
Her gece buram buram yanıyorum.

Acıyla bütünleşerek oyulganıyor sevdam.
Yinelenen çırpıntılara yoğruluyorum.
Bazen uğultusuzluğun uğultusu yiyip bitiriyor beni.
Yüreğimin ağzına birer birer yansıyarak kararıyor.
Yangınlığım başlıyor alaz alaz.

Bir ses ışığa ve çeliğe dönüşünce,
Uzar yalnızlığım haziran gecesinde.
Bir gurbet türküsüyle doğarım yeniden.
Uçarı bir sevinçle dolar yüreğim.
Bana umut aşılayarak yeniden dayanç verir sevdam.

Ali Özen