Hep aşk, sevda, ayrılık, hasret, hicran, hüsran, hüzün, ayrılık şiirleri yazacak değiliz ya…

İnsanın kendi şiirleri üzerine bir şeyler yazması zor bir iş, ancak bir kaç cümle ön söz gibi bir şeyler yazmam gerekirse; şiirlerim Gençlikte Çarpan Kalbimden Çocuksu esintilerdir. Bu esintiler, Ortaokul yıllarımda başlamış genç kalbimdeki çırpıntılar dır. Gönülden, samimi, katıksızca, anlamlı veya anlamsız bir esintidir…

Babamın bana yıllar öncesinde söylediği ve hala kulaklarımda uğuldayan sözlerini şiirlerimin anlaşılması açısından nakletmek uygun olacaktır…

Lise yıllarımda, babam şair Fazlı YILMAZ , şiir denemelerimin bulunduğu defterimi bulmuş ve bana “oğlum gel bakalım buraya sen şiir’mi yazmaya başladın, aferin oğlum iyi bir iş yapıyorsun ancak bu yazdığın şiirler bende şöyle bir izlenim bıraktı: kara sabanın sapını tutmuşsun tarla sürüyorsun ve giderken de sanki konuşarak arkanda dümdüz bir iz bırakmışsın birazcık ölçülü kafiyeli yazsan iyi olur…” demiş şiirlerim onu tatmin etmemişti. Çünkü ona göre şiirlerim; ufka doğru uzanmış düz bir çizgide giden ve giderken de konuşan kişilerin ölçüsüz konuşmalarıydı…

Şiirler bazen gerçek yaşanmışlıktan esintiler olduğu gibi, hayali yaşantılardan esintiler olabilir. İşte benim şiirlerim de böyledir. Gerçek yaşantımdan esintilerle beraber, hayali yaşantım dan da esintilerdir……

Boşver isimli şiirim de benimle ilgili hayali bir hayali öngörüydü.

Ancak zaman içerisinde, İlkbahardan Son bahara Esintiler im daha da gelişerek yön değiştirmiş ve babamın dediği noktaya doğru hayli yol almaya başlamıştır..

İnsanın ömrü boyunca yaşantısı bir devirdir. Bu devir içerisinde; çocukluğu, gençliği, bekarlığı evliliği, acıları, kederleri, ümitleri, ümitsizlikleri, zenginliği, fakirliği, sevgileri, hayalleri sığdırılmıştır. İşte bu bir hikayedir. İnsanın hikayesi…
İnsanın bu yaşantısının herhangi bir anında hikayesi susabilir. Benim şiirlerimde de, gerçek veya hayali hikayem bir an geldi; Gençlikte Çarpan Kalbimdeki Çocuksu esintiler, Bir Devrin Hikayesiyle susuverdi…

Yıllarca susan çocuksu esintileri artık gün ışığına çıkarmak istiyorum. Hayatın şartları içerisinde çocuksu esintilere kapalı, katılaşmış ancak insanlık sevgisine açılmış kalbimi çocuksu esintiler imle barıştırıp, birleştirmek istiyorum. Ve istiyorum ki bundan böyle sevgiler doğsun…

BOŞVEER şiirimi: 1972 yılında Yatılı Ziraat Meslek lisesindeki ranza yatağımın üzerine uzanarak hayallerini kurduğum evliliğin güzel yüzünü düşünüp yazmaya çalışırken, maddi ve manevi zorluklarının gözümün önüne gelmesiyle (BOŞVEER) dedim (Evlen ipte ne yapacaksın…Karın tuz gaz isteyecek..)…

Ancak o yıllarda çocuksu kalbimle yazdığım bu şiirimle 37 yıl sonrasına seslendiğimi bilemezdim tabi..
Evlenmek tabi ki Dini, Milli, Sosyolojik, Psikolojik, Demografik v.b. gibi açılardan şart olmasına rağmen, bu gün güncel olan bu konuda, işsizleşen ve fakirleşen toplumumuzun, düğün örf ve adetlerini yerine getirebilmeleri bir yana, bedavadan evlenseler bile karınlarını doyurabilecek ve barınabilecek beş kuruşları olmaması sebebiyle….
…
Evlenmek mi..
Evlenipte ne yapacaksın
BOOŞVER…
Noktasındadır..
Saygılarımla

Erdal YILMAZ