7
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1968
Okunma
Alışılmış yalnızlık duvarları çöküyor üstüme…
Suskun saatler demlenirken çehremde
Geçmişim intikam alıyor geleceğimden…
Her gün ayrı bir ızdırapla doluyor bedenim…
Belki kan akmıyor, yara izi yok!
Nitekim yüreğim çürüdü ellerinde…
Kanım dondu akmasına hacet mi var?
Sızılarımdan bahsetmiyorum bile
Gözlerim ağlamaklı değil…
Göz pınarlarım kuru!
Suskunluğum çıldırışlarım oldu…
Sonunda bedenim de toprak oldu…
Chitlembik…
Cevap Yaz