Yalnızlık yangın yerine döndü
Alevler sardı bütün geçitleri
Bende bir çabasızlık,
Yangına öylesi tepkisizlik

Kendi yangınımı da katarak
Yükselen alevlere
Öylesi salmışım kendimi
Gayya gibi dipsiz nehirlere

Sönmez yalnızlık diz boyu
Yanar asırlar boyu

Bir türlü
Sırtını yere getiremez insanoğlu
Ruhunu esir alan
Bu sonsuz yalnızlığı

Yüzlerce yüz olsa da yanı başın da
Yine hep yalnız bunca kalabalıkta

Yaradılışındadır belki
Yalnızlığın sırrı
Yalnız başına gelmiştir
Nede olsa bu fani dünyaya
Hem de ağlaya ağlaya

Sonra
Kâh gülerek geçmiştir ömür
Kâh ağlayarak

Hüzünleri çoktur çoğu zaman
Çünkü insan yaratılmadan
Toprağı üzerine yağmıştır
Otuz dokuz gün hüzün
Sadece bir gün saadet yağmuru
Ondandır yalnızlığı

Demek acıda
Mutluluk aramalı çoğu zaman

Kışın içinde baharı
Yaralarında şifayı
Yokluğunda var olmayı.

Bilinmeyen denklemin çözümü
Zannımca bu olmalı


İNCİ DENİZ
18 HAZİRAN 2009