Baba nedir bilmem ben
nasıldır, nasıl kokar, nasıl uyunur kollarında
aklıma düştüğünde yaralı bir güvercinin yaşama ihtirası
koridorlarında umutlara koştuğumu bilirim
gri badanalı bir yetimhanenin





Anne ve Baba
lügatımdan iki uzak kelime
iki parlak yıldız gibi
varoluşuma sebep
hiç dokunamadığım




bir bahçe avlusudur benim babam
gözyaşlarımı paylaştığım
gri taş duvarlar her ağladığımda yaslandığım arkam.



bazı geceler rüyamda gördüğüm esmer geniş omıuzlu adam
ellerimden tutar göğsüne bastırırdı
sıcaklık hissederdim tatmadığım
uyanınca bir korku kaplardı içimi
yalnızlığımdan sebep
ter içinde kalırdı küçücük avuçlarım
ve ıslak olurdu çok geceler ranzadaki
çarşafım


yirmi sekiz yıl baba
Annemi rahmetle yad ettiğim
ve senden yine de nefret edemediğim
dörtte bir ömür




affınla;
yetimhanenin taş duvarlarıdır benim arkam
ve bir bahçe avlusudur benim babam….
umutlarımı yeşerttiğim
hiç gerçek olamayacağını bildiğim
rüyalarıma...


Jamais vu
Kaan BÜKE