Bir gülümseme arıyorum en çok..
Bir el beni çıkartıp alacak bu sahte dünyadan
Veya bir olay ölüm bütün hayatıma son verebilecek.
Mutluluk istiyorum kederin yerini alabilecek..
İntikam duygularını, etrafımdaki sarhoş dünyayı ve insanlarını bitirecek..

Son bulmalı diyorum kendime, son bulmalı bu düşünceler.
Herkes ben gibi değil, ben herkes gibi olmalıyım belkide..
Onlar gibi boş bakmalıyım dünya ya,
Veya kıskanmamalıyım sevdiklerimi etrafımdaki diğer insanlardan
Bağlanmamalıyım onlara bu kadar,
Bırakmalıyım, gitmeliler istediklerinde..
Bana mecbur olmamalılar, ya da ben onlara.
Çiçekler açmalı her gün dünya da.
Karanlık bu dünyayı terketmeli, dönüşü olmamak üzere
Aramalıyım sevenlerimi, sevdiklerimden çok..
Evet, evet aramalıyım, çünkü onlar hakediyor beni en çok..
Saklamamalıyım yanlış bulduklarımı, söylemeliyim suratlarına aynen bugün yaptığım gibi.
Kendimi susturmamalıyım yeri gelince dökmeliyim içimdekileri...
Sevdiğimi söylemeliyim her zaman ya onlarda seviyorlarsa beni?
Veya saklamalıyım sonsuza kadar platonik yaşamalıyım..
Güvenmemeliyim ama her an kırabilirler beni...
Peki ya sevmiyorlarsa mı?
Canları cehenneme,
Zaten bu dünyada kimse kimseyi sevmezmiş ki kendisi kadar.

Güvenmemek lazım her duyduğun söze.
Bütün hayatın bir gün içinde altüst olabiliyor, her şey, herkes seni unutabiliyor, unutma.
Senin sevdiğin gibi kimse sevmez, Kimse kendinden başkasını düşünmez, düşünemez .