Anladım bugün bir kez daha...

Sensiz olmanın ne demek olduğunu,

Özledim elbette ama söyleyemedim...

Boğazımda kaldı her lokma, düğümlendi boğazım.

Hiç kimse unutturmuyor seni..

Dedim ya özledim elbette...



Hatırlarsın ya, kışları sevmezdin sen hiç.

Alışamamıştın mevsimlerime..

Her gün dahada zorlaşıyordu hayat.

Her cümleden farklı anlamlar çıkartabiliyorduk, ikimizde..

Hatırla.. N’olur susma.

Anla.. Oyalanma boşa.

Zorlama, olmaz, olmamalı.. olmuyor..

Kopamıyorum.. yapamıyorum..



Seninleyim, ama yalnızım...

Üşüyorum, hava soğuk...

Bırakma, unutma beni..

Ne olur dur.. gitme, yapma !..

Olmuyor sensiz, dur.. Ne olursun, dur.



Söylüyorum artık saklayamam ki.

Seni seviyorum, yetişemiyorum kelimelerine..

Cümlelerimi yitiriyorum, kaybediyorum sözlerimi, dilimi sonrada kendimi..

Konuşamıyorum, yutkunuyorum.. boğuluyorum.. anlatamıyorum.

Dur... ne olursun dur..

Bırakma beni.. Ne olur kapatma pencereleri,

Bırak üşüyelim..

Dur... ne olursun yapma..

Bırakma kalbimi.. Alışamam ki ben yokluğuna..

Dur.. Bekle ne olursun..

Gitme...

Yaşayamam ki ben sensiz.




’’Yaşamın son bulduğu yer, sensiz... sessiz gecelerimin ilki.. ’’ ....