Aşk bulunmaz cevher, nur’muş insana
Yek nazarınla yâr vuruldum sana
Soluğum, gümanım, fer oldun can’a
Yerle yeksan gurur yiter mi sandın
Gönül sen özüne yerden uzandın.

Nasıl da süzüldün girdin ruhuma
Coşkun debi saldın his gürûhuma
Her eda’n bilmece her söz muamma
Efsun, aşka derman katar mı sandın
Sen benim gönlümde kof heyecandın.

Şimdi sensiz salaş, izbe bu şehir
Gözlerim yollarda gözlerim nehir
Saldığın kıyamet pür ağu, zehir
Gün gelir azalır, biter mi sandın
Gönül sen aşkının hârına yandın.

Daha dün şurada antlar vermiştin
Taptaze hislerden sevda dermiştin
Ne çabuk oldun da ne çabuk piştin
Çürükler misk amber tüter mi sandın
Nasıl körpe kaldın, nasıl dayandın.

Hani vahdetimiz, nerde aşkımız
Nerde elalemden cümle farkımız
Firkâte çevrildi döndü çarkımız
Aşk, şans oyununda üter mi sandın
Gaflet uykusundan çok geç uyandın.

Sen ki hülâsanda beni yâr saydın
Aşk hüzmesi gibi gönlüme kaydın
Şimdi biçareyim bak gözün aydın
Sensiz nefes can’a iter mi sandın
Hevesin geçti de, ne tez usandın.

İflah olmayacak şiddette zorsun
Koyver yüzsüzlüğü hesabın sorsun
Ne kadar da rahat ‘Bitti!’ diyorsun
Kelam unutmaya yeter mi sandın
Sen benden içeri, can’dan da can’dın.

Bırak enkazımı yerinde dursun
Zulümkâr şamarın çehreme vursun
Azıtsın hiddetin cevrin kudursun
Eza’n ayrılıktan beter mi sandın
Kutlarım sevdiğim düşman kazandın.

Unut serzenişi, hepsi yalandı
En mesut zamanım gittiğin an’dı
Kalbim sana değil narına yandı
Bir daha aşk için atar mı sandın
Sözde sevdalara nasıl da kandın .


...Her gidiş, bir yere dönüşmüş meğer...

Şengül CENNET
17-6-09