11
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1497
Okunma
Sanki her işini bitirmiş gibi
Önüne dağları yıkar Koğucu.
Ne bir yaşlı atlar ne de bir sabî
Kirliyi, temize döker Koğucu.
Bilinmez kimedir, neyedir kastı
Ne mahremi tanır ne de bir dostu
Kapı eşiğine serince postu
Mevzuya inceden çöker koğucu.
Selâmsız, sabahsız her söze sarkar
Sonunu duymadan acele kalkar
Ne kuldan utanır ne Hakk’tan korkar
Fitneyi , fücûru eker koğucu.
Taşıyıp haberi şer urbasıyla
Yayar her bir yöne en körpesiyle
Dövüştürüp atı yem torbasıyla
Keyifle seyrine bakar koğucu.
Çıkarak kuytunun bir bucağından
Salınır hanenin şen saçağından
Ustadır köçeğin en köçeğinden!
Yürekten huzuru söker koğucu.
Târiflere sığmaz verdiği hasar
Bütün değerleri derinden sarsar!
Becerip böğürse; et ve kan kusar!
Ateşi, kendine yakar Koğucu…