Nazım Hikmet’in anısına

“ebruliiii
hanımeli
açan”
bir bahçeleri olmadı
bir evleri oldu oysa
derme çatma birkaç eşya
oradan buradan toplama
yola bakıyordu camları
Nazım Hikmet ’i okuyordu canı
“o mavi gözlü bir devdi
minnacık bir kadın sevdi”


kaderleri miydi “mavi dev”
binlerce şiir arasından seçilen
yarınları mıydı !


hey gidi koca Nazım Hikmet hey
gel de gör şimdi
nasıl ağlıyor bak bir kadın
zengin bir cücenin koynunda yitirilen
arkasından o adamın


unutulur mu zamanla devleşen geceler
her gün biraz daha büyürken yalnızlık
her köşe başında duran sanki O dev adam
dönüp bakacak diye umutlanıyorken
gecelerine bir ıslık
ıslak bir mendil gibi yanan alnına
dudak olacak sanıyorken


mavi gözlü dev bir gecede yitirilen dev
şimdi anlıyor ki
sevdalara mezar oldu
bahçesinde ebruli
hanımeli
açmayan ev...




Nurten Altınok