Hep mavinin tonlarıdır benim için,yorgunluk
Sevgi,herkes için aynıdır herhalde,kıpkırmızı
Nefret;Sarı
Umut;Pembe
Beyaz;El değmemiş taptaze temiz duygular
Korkunun rengi;Kara...
Ve hep çocukluğum gelir aklıma
kapkara geceler,
pembe gündüzler,
annemin kıpkırmızı yüreği
ve
sarı
sarı boyalı o ev
kendimize koyduğumuz sınır,
inadına bütün gittiğimiz yolların
nefretin,sarının,
sarı boyalı o evin üzerinden geçmesi
toprak kokusu,
oynadığımız oyunlar
ayaklarımız zonklayana dek koşuşturmalarımız
sonra
sonrası malum
mavi
mavi bir yorgunluk
umarsız serilivermek yatağa
hiçbirşey engel değil uykunun kaçmasına
şimdi ise
eskisi gibi keyif vermiyor insana yorgunluk
mavi mavi
bir düşünce gelip saplanıyor beyninin merkezine;
Kah kıpkırmızı
kah pembe
kah sarı
en çokda kara, en çok da kara
KAPKARA!...