Ben mi koşuyorum,yıldızlar mı kaçıyor geceye doğru?
Alnımda bilmediğim fezanın yorgunluğu,
düşlerime yaslanmış gözlerim
midemde bir yumru.
Ellerimi tarif edemem sormayın bana onları ,
ellerim keskin bıçak yarası,
dilimde bir tortu...


Bu kadar mı sönüktü yıldızlar ezelden beri ?
Yoksa baktığım yermi bu kadar flu?
Umutlar besliyorum ,umutlar kurutuyorum bir bir yüreğimde
anlamsızlaşan bir sözcük gibi tekrar edildikçe
ve ayrımına vardıkça yaşamın,
kendime yabancılaşıyorum...

işte bu denli yabancılaştığımdandır,yalnızlığım
kutsuyorum yalnızlığımı umudumu kuruttuğum yüreğimde.
Kuşlar bile göç ediyor vakitlerinden evvel ,
anam sütten kesiyor obur gövdemi,
sevdiğimin elleri yok ellerimde...

Nedir insanı yakınlaştıran bir adım?
Ya da uzaklaştıran kaçarcasına?
Sığınmak mı kör dilsiz kaldığında?
Ya da kendine acımak mı sevda?...