1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1505
Okunma
Veda veda!... dedikçe ağlıyordu adam
göz pınarı söz anlamaz çağlayan
ayakları koşturur dağlara dağlara
kalır şehirde yüreği
biten her gün, acı şarkı.
Başlamasın hele deprem
yüreğinin odaları titrer yıkılır
uzaklaşır kimse yok mu diyen ses
sakladığı veda büyür.
Tren düdüğüyle ölür temel fıkrası
gözyaşı mendilde uyutulur
yaşam vedalaştıkça siyah beyaz
yeşil selviler altında tüketilip unutulur.
Ömür dediğin kaç bahar
coştukça el kaldırır yüreğini boşaltmaya
çoğaltır içindeki cemre düşmüş günleri
durdurur zamanı kalleş ayrılık.
4 Nisan 2009
Cevap Yaz