bir garip filistinli

Ben Buradayım.

Çocuklar balonlarınızı verin bana! Ne kadar çok balonum olursa o kadar iyi.
Ne yana baksam önümde uzanan bu soğuk gri betonu görüyorum.
Var gücümle zıplıyorum, yine de asamıyorum.
Ötesini hiç görmedim, ardında ne var bilmiyorum.
Kardesimin gece çıkan atesini düsürmek için gereken ilaçlar oradaymıs.
Annem söyledi. Karar verdim, balon toplayacağım her gün.
Sonra da bunları duvarın içine hapsedilen Filistinli çocuklarıne llerinetutusturacağım. Balonlarla hep birlikte yükselip duvarın ötesine geçeceğiz. Okulumuz duvarın ardında kaldı. Öğretmenlerimiz, parklarımız.
Babamın isi de oradaydı. Üç haftadan beri artık babam da…Askerler bir aksam gelip babamla beraber arkadaslarımın ağabeylerini alıp duvarın öte yanına götürdüler. Balonlarımızla onların yanına varabiliriz belki.
Yürümek yetmez burada, adımlarımız check-pointlerin önünde tutuklanır.
Yürürken ilk check-pointte asker, namlusunu burnuma doğrultuyor.
Hiç korkmuyorum ben. Kardesimin gözleri korkudan kocaman açılıyor.
Sımsıkı tutuyorum elini. Askerin gözünün içine bakıyorum.
Sonra geri dönüyoruz. Sizin oralarda da check –point var mı?
Sizi de durdurur mu askerler?
Arkadasımın ağabeyi okumak için uzaklara gitmis o doğduğunda.
Hiç gel(e)memis sonra.
Telefon açıyormus bazen. Ben de vardım bir keresinde, annesi ağladı telefonda konusurken.
Niye ağladı ki dedim anneme, özlemis dedi. Babam aklıma geldi birden.
O geceden sonra üç hafta geçti. Özledim babamı.
Ekmeğimiz bitmis, bir de annemin ilaçları. Komsudan un istedi annem.
Abim evde, is yok burada. Portakal satardı abim.
Tanklar ezdi bahçemizi babamı almaya geldiklerinde.
Sebzeleri de, buğdayları da.
Sığınaktayız yine, kardesim dısarı çıkmak istiyor.
Oyuncak bebeği kalmıs yukarıda. Ağlıyor sürekli.
Annem sarılıyor bize gözleri nemli.
“Baban yenisini alır” diyor, bir yandan da saçlarınıöpüyor.
Bu kez yutkunuyor kardesim. Babamı özledim ben diyerek baslıyor yine ağlamaya.
Babamı versinler bebeğimi alsın götürsün askerler.
Gece bu kez daha bir kararmıs sanki.
Annemin elleri ile doğum günüm için bembeyaz çiçeklerle islediği yastığım bile kapkara.
Uyuyor muyum, gözlerim açık mı bilemiyorum.
Tek bir sey var, koyu karanlık. Sonra acıktığımı hatırlıyorum.
Dudaklarımı sımsıkı kapatıp susuyorum. Ben sorarsam kardesim ağlar.
O daha bes yasında, ben büyüdüm, dokuz yasına girdim.
Beklemeyi bilirim, büyüdüm çünkü.Bir gürültü duyup birbirimize sarılıyoruz. Sarsılıyoruz sonra. Gittikçe artıyor sarsıntı. Motor sesleri kulaklarımı acıtıyor.
Bir seyler kırılıp dökülüyor. Kardesim korkmus ağlıyor yine.
Abim dislerini gıcırdatıyor, öfkeli.
Annem eli ile ağzını kapatıp ağabeyimle bize sarılıyor. Ardından mırıldanıyor, biliyorum dua ediyor.
Hepimizin dilinde aynı dua : “Allah’ım sen bize yetersin”
Gözüm kamasıyor birden, ısık diye bağırıyorum. Rüya mı? Sığınak karanlıktı.
Ağzımda toz tadı var. Nefes alamıyorum.
Rüya mıydı? Sesler vardı sarsıntılar. Bir ağlama sesi geliyor kulağıma.
Tanıyorum, arkadasımın annesi bu. “Çok sükür hayattasınız” derken sarılıyor bize.
Elinde kardesimin bebeği. Kolu kopmus. Kardesim uzanıp alıyor bebeği, kucaklarken kolunu ovalıyor.
Arkada birini görüyorum. Gözlerimi ovalıyorum, bir daha, bir daha.
Babam bu !
Kardesimle kosup sarılıyoruz. Babam eğiliyor bize , yüzü bir garip, sismis.
Anneme yürürken ayağı aksıyor.
Etrafa bakıyorum. Gece tanklar girmis evimize.
Bahçemizden sonra evimizi de ezmisler.
Rüya sandığım, bu seslermis… Babam konusurken sesi çok az çıkıyor.
Öksürüyor devamlı.
Elindeki posette ekmek var.
Duvarın öbür yanından getirmis. Check-pointte almamıslar mı elinden?
Babam saklamıs onu. Isırıyorum, yumusacık.
Dua ediyorum sonra:
-“Allah’ım beni büyüt bu lokmayla. Hesap sorayım bu duvardan.
Hesap sorayım checkpointteki
askerlerden. Evimizi yıkan tanklardan hesap sorayım.”

“Ve O Gün henüz mahser olmasın”





Yeryüzü Doktorları Gönüllüsü

ŞEHİT FİLİSTİNLİLERİN ANISINA