hayatta olduğunu bildiğim herkese..



hayatta her manevranın bir karşılığı vardır.
öldün misal..
yerine biri geliyor arkandan,
aileden olur bu yenici,
erzincan’da tarlada bir tırnağı kırık kadın doğurur bir servet,
ya da devlet hastanesinde bir yavru ceren doğar.
olmadı süregelir, taa asırlar, binyıllardır süre gelen,
bu uygarlık düzeyinin en üstünde,
yahu hiç olmadı ölmez de yaşarsın,
ömrünün en sonunda,
denize ayaklarını sokan bir ihtiyar misali.

dedik ya her şeyde izin biraz daha silinir gider.
en nihayetinde ölümlüsün be insan sen de,
nedir dalağını ağzına taşıyan hırs?
neden en yakının bile seni severken,
sen uzaklara dalarsın?

yine tut ki, çok uzaklarda bir yerdesin evinden.
iki kalem bir silgin bir de kağıdın var.
yazar mıydın?
gördüğün her şeyi? ağrı dağı’nı, süphan’ı?
hep kıskandığım yerleri de yazar mısın anadolu’nun?

sarı buğdayın olduğu yerde enseni yakarsın.

sabret. oysa ki anadolu bile çare değilmiş senin derdine.

- ölüm ulan! ölümü nasıl silerim ki hayatımdan? nasıl sustururum insanları?

şiir yazarsın deliler gibi; yok burda değilse bile,
işte şu yirmidokuzunun bir köşesinde,
kelimelerin camından bakarsın sevgiline,
tıpkı yağmur bekleyen bir çiftçi,
ya da ölümüne ağladığın babanın mezar taşının silüeti gibi..
aklının ikileminde.

fena halde ateşin çıkmıştır. yarın yine parmaklarını hayata dayatacaksındır.
sakin olma! kes, at, öp, kokla, döv, dayak ye. ama yaşa.
çünkü insan denen mahluk,
henüz çözümünü bulamadı kendi sonuna; ölümünü susturmaya.