bu akşam sen yoksun yâr
sesin yok
tatlı gülüşün de
soğuk bir rüzgar esiyor parmaklarımdan
kuytulara gizleniyor avuçlarım
gün kaçıyor kovalayanından
toprağı kızdıran alev topu
senin ardından
henüz uzaklaştı maviliğe doğru

duygular taşıyor göz kapaklarımdan
seni arıyor ellerim istem dışı
soğuk mu soğuk sırtımı yasladığım duvarlar
karanlık feci kokuyor
üşüyorum

ve gözlerin geliyor gözlerime
sanki karşımda
bulanıyorum her rengine
hayalin çıplak
sarayım istiyorum omzunu
dokunuşumda duvar
bu akşam sen yoksun yâr

sessizlik nasıl da tesirli bir çığlıkmış meğer
içimi ürküten
yalnızlık ne kadar hayalperest
ve suskun odalar
yokluğunu yazmadı oysa kitaplar
tecrübe etmedim evvelinde

şimdi kabusları çağırır uykular
süzerken perdeler ayışığını
bu akşam sen yoksun yâr
bir hayalin bir de yalnızlığım var




İlyas YAĞCI