Konuşmak, her şeyi yıkmak belki de içimde alevlenenler.
Ama sustum.
Yapabildiğim değil ama,yapabileceğimi düşündüm,
Ve sustum.
Avaz avaz bağırmak, haykırmak,belki de içimi çeke çeke ağlamak gelirken içimden,
Ben sadece sustum.
Tek çare buydu,bunu gördüm çünkü.
Her şeyden bıkmış,nefretimi nereye akıtacağımı düşünürken,
Sebebini sordum kendime,boğazım düğüm düğüm
Sustum.
Geçen onca yıl,geriye baktığında bir çok şey,bir çok anı,
Ama yanımda kimseyi göremediğim için,
Vurdum,kırdım,döktüm, haykırdım kendime,
Canımı yaktım bu diğerlerinden kötü olamazdı ya,
Yine sebep dedim bunlara,cevap bulamayınca,
Sustum.
Küfrettim,sataşmak geldi içimden gördüğüm herkese.
Mutlu insan görmek istemedim,
Hıçkırıklarla koşmak,koşmak deli gibi koşmak geldi içimden.
Bunu bile yapamadım neden dediğimde,
Ben yine sustum.
Konuşmak isterken her şeyi,
Anlatacak,kusulacak o kadar kızgınlık,kin varken ben hep sustum..

Yoktu çünkü beni dinleyecek birisi,
Yoktu çünkü konuşmamı anlayacak birisi,
Ben konuşmaktan çok duymak isterken,
Karşımda ne dinleyecek,ne konuşacak kimse yoktuuuuu.
Bunları yaşarken,kendimden nefret etmeye başlarken,
Herkese her şeye lanet okurken,
Hiç kimse yoktu.
Ve ben yine yuttum, istemesem de ben yine SUSTUM.
Yaşadığım her âna,her güne,herkese,kendime beddua okuyarak…