bir sesi yok yazdıklarımın
bir nefesi, bir gölgesi,
bir çağrısı yok boşlukta yankılanan
bir anafikri yada düşüncesi
yarını yok bunların
dünden beri
ne söylesem dilimin ucunda
neyi sussam ağır geliyor yüreğime
yazdıklarımdan çok kurguladıklarım
kendi hayatına yukarılardan bakan bir faniyim çok zamandır
yaşadıklarıma şaşıran
sanki bilmiyormuş gibi
sevdikçe mutlu olan
üzüntüler kafiyesine saklı
yazmak hala
siyah beyaz eski bir filme
daha önce hiç izlememiş gibi
hayretle bakakalmak...
silmeye çalışmak olmayanları
olmayan ne çok
yorulmak sonra olduğu gibi bırakmak
geride kalanlar yakışmıyor belkide
anneler gününe
annem ne kadar uzak...
yaşamak diyorum ya hep
yaşamak
belkide yarın olmayacak
hayal kurmak kime ne zarar
hayal hala
bu dünyada en çok can yakacak...
sabrımı sınıyor diye tanrım
bunada şükür deyip
takva sahibi olmak
sevilesi bir kulu olamadım diyemi şimdi
tanrımın hoşnutsuzluğu
bu beden toprak olunca
kaç kişi mutlu olacak?