Umutlarım kaldı benim.
Henüz yeşermemiş savaş topraklarında
Bebeğimin yarısı bende,
Yarısı esir düşmüş.
Üzerime kan lekeleri bulaşmış
Sürgün bir hayata yürüyor, küçük ayaklarım.
İki sınır arasında sıkışmışım.
Hasret bırakılmışım doğduğum yere.
Oysa ne çok evcilik oynamıştım
Yan komşunun kızıyla,
Benim bebeğimin yarısı orada kaldı
O’nun bedenin yarısı
Şimdi kim doktor olacak.
Yaralarımı kim saracak.

Ölüm korkusu düşmüş yüreğime.
Oysa ölüm korkusu nedir bilmedim ben hiç
Bir akşam çıkageldi bacadan, bir havan mermisiyle.
En son kaç kardeş kaldık hatırlamıyorum
Gözlerimi açtığımda
Acı bir feryat düşmüştü anaların yüreğine.
Biz yollara düşmüştük.
Kaçıyorduk kimden,
Kaçıyorduk kendimizden,
Kaçıyorduk seçtiklerimizden.
Henüz seçme hakkım bile olmadı benim
Elimde yemek için dilendiğim neferim.

Annem korkma kızım dedi titreyerek.
Öylece baka kaldım,
Önümde yığılıp kalan adama
Bir oyun sanmıştım yaşamı.
Oyun sırası belki bize gelmişti
Birleri savaşçılık oynuyordu
Bizler figüran,
Gönlümüz hep hicran
Yaralarımız dağlanır her an
Yaralıyız yardan
Yavan hayattan.

Yavan bir hayattan yalan bir hayata sürüklenmekteyim.
Kim öle kim kala
Yaşamak bir mucize bu diyarlarda.