Dünde kalanları, bugünleri, yarınları…
Aklımda kalan tek şey içimde büyüttüğüm yalnızlığım…
Notaları, şarkı sözlerini,
Yüreğimde manası olan insanların isimlerini dahi hatırlamazken
Kopan fırtınaları,
Azrail ses verirmiş geldiğini haber etmek için
Duymazken…
Elimde bir sigara, bir de kalem
Unutmuşluğa yazarken çektiğim sigara dumanı zehirlerken
Ölüm ilişir kulaklarımın duyduğu sessiz çığlıklarda
Yazın ortasında donduran o soğuğa yeniliyorum kimi zaman
Karışık bir çorba geliyor önüme tadını bilmediğim
Bir kaşık atıyorum ağzıma

Ve

Acımtırak günlerin peşimi bırakmayacağını çarpıyor yüzüme umarsızca
Oysa umutlarım vardı unutmadan önce
Hayallerim vardı bir kara trene iliştirip yok ettiğim
Ardından hiç görmek dahi istemediğim gerçeklerim vardı
Unutmadan önce…
Bir saniye öncesi yok bundan sonra
Hep yarınları yaşıyorum artık
Bilmeden görmeden
İşitmeden öylesine sessiz ve sakin
Konuşmadan, belki yazarak ama yinede susarak
Bilmeyeceksin!
Yazılarımı okumayacaksın, sessiz çığlıklarımı…
Sadece unutulmuş ve unutmuş bir ben tanıyacaksın
Üzülme üç gün sonra bunu da unutacaksın…

Bir ben var şehrin arka sokak lambaları altında yaşayan
Bir ben var unutulmuşluk kokusu üstüne sinen
Yine ben hayatı öylesine yaşayan
İnadına güzel, çirkin ne varsa unutup giden…
Gözyaşlarını yağmurla bütün dünyaya gönderen…
Bir ben dün vardı bu gün öldü
Yarın yok…

Unutuldu ve bitti hayat denilen senaryo…

...ChitLembik
15.03.2007
Vuslat 12.57
Elamsı Düş/üş/ler…

Ben unuttukça başa dönüyor dünya…