Bu şehrin uzun, uzun, kavakları
Bir bozkır kurdu gibi haşindiler.
Serinlettiğini sandığın rüzgarları
Esip,esip, seni sersemletiler.

Anlamaya vaktin olmadı
Eğriyi, doğruyu, güzeli,
Seni öyle sarhoş ederler ki,
Unutursun tüm sevgilerini.

Güzel kokulu bir sarı çiçek’ken
Koklar, koklar, keyiflenirler.
Sen sararıp solduğunda,
Fırlatıp bir köşeye atarlar.

Sen bu şehrin kenar mahallesinde
Henüz açılmış bir sarı çiçektin;
Üzerinde, yeşil giysi gibiydi yaprakların
İlgilendirmedi onları aşkların, sevdaların.

Hiç umurlarında olmadı
Senin sarı güllerin, yeşil dalların.
Sende sevebilir, sevilirmişsin…
İlgilendirmedi onları sevdaların.

Yorgun bir savaşçı gibi,
Bak yine şehrinize geldim:
Hoyrat kavakları kesmeğe,
Rüzgar olup tepelerinde esmeğe.

Bu şehrin uzun,uzun kavakları
Bir bozkır kurdu gibi haşindiler;
Ne çok acı çektirmişler sana, ne çok!
Onlar kesilmeyi çoktan hak ettiler.

“2 Ekim 1962 / Fatih – İST.”
Kemal Polat