Umut suyunun içine ümitsizlik damlası katılıp zehirlenmiş , ölmüş,
Arkasından bir tek ağlayanı olmadan toprağa verilmiş,
Üzeri kapatılmadan bırakılıp gidilmiş,
Yinede nefes alamayan,
Yinede hiç bir şey göremeyen gözlerine kan birikmiş bir ceset gibiyim.
Aslında gibisi fazla durdu üstümde
Ben öldüğünde gözleri kapatılmaya tenezzül edilmemiş
Sancıları fark edilmemiş sahipsiz o cesedin ta kendisiyim…

Kar yağar üzerime bazen, yağmur da yağar belki;
Ama hissetmem ben yinede yüzüme öfkesini kusan sonsuz semanın kinini.
Üşümek nedir bilmem,
Bilmem yanmak nedir.
Titremek nedir bilmez bedenim.
Sarar beni aşklara bulanmış, ayrılıklarla yıkanmış , simsiyahtan daha kara kefenim…
Kasım CAN