-rüzgar eser ,
savurur saçları
bir eylül ayının ortasında...
ağlar bir can
dünyaya gelirken...
ayşem nerde,
oğul kimde..-










bir nebze ses yok...
yürekler suskun,
gözler nemli.
suskunluğumu bil,
sözlerimi duy,
geç karşıma otur.
sözcüklerden medet umma,
duyarım ta çocukluğundan kalan,
diyemeyip sakladığın
onulmaz yaranın ağıdını..
bir mezar taşını okşayan ellerin
kalkarken dua diye gözyaşıyla
ne sitemler ettin Rabbime, bilirim...
ahının sesiyle mi uykuların doldu,
ilk aşkının vedası mı içini yaktı,
neden ahınınn nefesi
yakar tenimi...
can olduğum can
konuş,
de bi hele.
nerelere saklamıştın bunca yıldır
altın kaplı umudu?
çocukluğunu koyup cebine
balon niyetine
neden uçurup gittin can...
bak...rüzgar yalıyor yanaklarımızı
kıyıdayız sanki...
tut bırakma ellerimi
konuşmasan da
mırıldan türkümüzü...
çekme çocuk,
çekme eteğimi...
sen hiç konuşmasan da
bilirim
gözündeki gözyaşın süzülse de
tükenmeyecek sevgim,
bitmeyecek umudum,
yok olmayacak içimdeki çocuk...
çünkü avcumda
dünyalar hazinesi hiç var,
tüter buram buram
sevgi adına
yüreğimdeki ateş.
ver elini,
bırakma...
birlikte gidelim anneme.



SERAP ÖZALTUN