Suçun yok senin güzelim
Zor biriyim ben…
Umutlarının kanatlarına takılıp
Gönül fedaisi bir yürekle
Duygularımın ardından koşup
Sevdamın esiri olmuşum
Suçun yok senin güzelim
Suçun yok…
İnan ki hiç suçun yok
Ben, zor bir adamım…
Çok acılar gördüm senden önce
Bir umutla sana yöneldim
Sevgimin mabedi yapacaktım aşkımı
Ve ömrümün kalan kısmını
O aşk mabedinde
Aşkımla dolduracaktım
Seninle yaşayacaktım
Olmadı be güzelim olmadı…
Bir yerde yanlış yaptım
Hesabım tutmadı
Sevda hanem zarar gördü…
Aşk mabedim depremde yıkıldı
Gönül evim acılarla tutuştu
Yanıp kül oldu…
İşte bu feryadım ondan,
Bu ateşli sözler oradan…
Ören yerlerinde
O taş duvar harabelerde
Sana olan sevdamı saklıyorum…
Her taş şekline,
Her taş oyuğuna,
Kemerlerin kıvrımlı yerlerine
Sütunların düz çizgilerine,
En ücra yerindeki girinti çıkıntılarına,
Sanki bir sembol gibi,
Aristotales (Aristo)’ in şifreli bir
Cebir formülü gibi,
Senin adını,
Sana olan senin sevdanı,
Sana olan senin aşkını,
Gizliyorum…
Sakladığım her formülün
Sembol işaretinde,
Bir ömrün sevdası uyuyor artık…
Dilersen var git,
Git, o gizemli yerleri
Tek tek incele, araştır,
Okumaya çalış, anla…
Mutlaka çözersin,
Çözebilirsin eminim bundan.
Çünkü o, oradaki gizemler,
Senin de sevdan…
Belki de,
Umursamadığın aşkına adanmış,
Ömrünün taa kendisi…
Sana baştan söyledim,
Söyledim sana güzelim,
Zor biriyim ben…
Sen kendini suçlama,
Gönüle feda edilmiş bir yürekle,
Kanadına takılıp umudumun,
Kapılmışım o yolun esrarına,
Esiri olmuşum o sevdanın…
Bir kez daha söylüyorum,
Suçun yok senin güzelim
Suçun yok…
İnan,
İnan ki hiç suçun yok.
Zor bir adamım ben.
Tüm suç benim…
Seni sevmenin,
Sana aşık olmanın,
Sevda türküleri yazmanın,
Aşkına tutku ile bağlanmanın,
Tek suçlusu,
Ama tek suçlusu benim…
İnan güzelim,
İnan ki güzelim senin bir suçun yok,
Asıl suçlu benim…
Zor bir adamım,
Onun için suçluyum.

29. 04. 2008
Suat TUTAK
Saat: 23.10