Hasbel kader düştüğüm bu zifiri zindanda,
Yedi başlı ejderha kükrese ne çıkar ki?
Aşka diyet saydığım kahır dolu sofranda,
Zebaniler başımda beklese ne çıkar ki?

Sensiz geçen her anı yaşanmamış saymışken,
Cümle dostlar namımı marazalı koymuşken.
Tam da nefes almaktan, solumaktan caymışken,
Savursa yerden-yere haklasa ne çıkar ki?

En çaresiz anımda fezlekem mi yazılmış?
Gıyabımda tevkife hüsniyet mi bozulmuş?
İnfaz için bin türlü ifade mi düzülmüş?
Müebbete son ceza eklese ne çıkar ki?

Korkum yok, ne ölmekten, ne yasa bürünmekten!
Bıktım-usandım sana biçare görünmekten.
Evla saydım ölümü her öğün sürünmekten!
Mukadderat kapımı yoklasa ne çıkar ki?

Ne çıkar hayatımı mahvediyorsam eğer?
Kahredip dört duvara hapsediyorsam eğer.
Can evimi nefsimle kirletiyorsam eğer,
Ruhumu azat etse aklasa ne çıkar ki...?

Orhan BÖRÇEK(Ozan YESARİ)