bir çıkmaza girdi yolum
saçlarımda ne çok dağılmış
yeni toplamıştım oysa
utanır elbet dağınık saçlarımdan
derli toplu bedenimden
utanır elbet

akşam eli yayladan geçerken
ne çok takılmış gölzerim asfalta
yoculuk var bugün gitme vakti
yolculuk nereye
dört yalnızlıkla bir doğruyu götürmeye

gider elbet
gün batımı
akşam kuşları çıktı
gün ışığında açamazken gözlerini
hoyratça süzüldü

ben de akşam üstü kuşları gibiydim
seni görmeden önce
saçlarım dağınık
yaylada gözüm ayağım yolda

şimdi ise bir yudum nefes
bir yudum ufuk
ayağımda yeşillikte hemde
basmadan kara asfalta....
E.E