Ekabir divanında lüzumsuz laf, edilmez!
İman edip Hüda’ya bir diyen, beri gelsin.
Uzun kol bizden olsun, kazanca kin güdülmez,
Sofrasında lokmaya, ter diyen beri gelsin...

Gönlünü peşkeş çekip, bir endamı güzele,
Mazlumu serkeş edip, döndürdün mü gazele.
Hele bir de yürekte, başladıysa zelzele,
Aşk denen izdihama, dur diyen, beri gelsin...

Herkese nasip olmaz, gerçek aşkı yaşamak,
Kimi için elzemdir, yari sevip okşamak.
Velhasıl; asil olan, kendi kendin taşımak!
İnsanca, yumak-yumak, sar diyen beri gelsin...

Kalbin sesini dinle, yanılsan da şaşkaza,
Barışık ol kendinle, şart ver üçten dokuza.
Çözülmemiş muamma bulunsa da hakeza,
Mecnun olup sevdaya, sır diyen beri gelsin...

Hayatı bir ot gibi yaşayan neyi bilir?
Semaya bakan tavuk, içtiği suyu bilir.
Hırkanın kıymetini, üşüyen iyi bilir!
Bu dünyayı kendine, yar diyen beri gelsin...

Harabat aleminde bir garip Yesari’yim!
Ashabı Pir Bektaşi, mezhebi Caferi’yim.
İnsanım, beşeriyim, muhabbet neferiyim!
Kaldırdım kadehimi, vur diyen beri gelsin...

Tanıyanlar Dertli’nin nefesi derler bize,
Ustasının bıçkını, efesi derler bize.
Dört kapı-kırk makamın kalfası derler bize!
Söyleyecek başka söz, var diyen beri gelsin...

Orhan BÖRÇEK(Ozan YESARİ)