Gözlerime ağlamamasını öğrettim artık!
Gülen gözlerimle ışık saçıyorum dünyaya.
Zaten hayat yorucu,zaten zor;
Birde gözlerim ağlayıverirse çok zor...

Kirpiklerime dik durmalarını öğrettim
Bir damla yaş bile olsa bükülmemeliler
Göğsüme dokunuverdim ellerimle
Sıcacık,içi alev misali.

Sevendim ben,severdim
İçim acısa da gülendim,
Gülerdim hep.
Severdi hayat;beni çok severdi.
Ağlamama izin vermez,
Bazen "ağla"derdi.
Büyümemi ister,durup da seyrederdi.

Gözlerime ağlamamalarını öğrettim
Kırışık buruşuk bir alınla,
Gözlerimin altındaki çukurlarla da güzeldim;
Güzel olduğuma emindim.
Ama yaşları çok uzaklara göndermeli,
Çoktan yalnızlık vapuruna selamımı etmeliydim.

Sevgi taneciğiydim ben
Bir açar,bir konar,
Bir bakar,bir yanar,
Birde terk ederdim
Üzülmesinler diye,
Kendimi üzerdim!

Gözlerime ne martı
Ne güvercin
Ne de geçmişe takılmamasını öğrettim!
Yeni bir dünyayı ezberlemek hoşuna giderdi
Meraklıydı,merak ederdi,insanlara yeni dünyayı anlatabilirdi.
Güzel bir bakışla adından söz ettirirdi.

Şimdi kuşlar yok,
Çiçekler de yok
Bir oda var sadece
Dolaplar,
Kitaplar,
Perdeler var
Yani gerçek bir dünyaya;
"Merhaba!"deme zamanı!

Gözlerim en dokunaklı zamanında,
Yinede ağlamıyor ama.
O sever,severken içi güler
Yemyeşil olmakla birlikte
Siyahlarıda,
Pembeleride,
Dünyanın tozunu da sever.
Kapatıp kendini
Dünyaya açıldığı vakit;
Yağmurları çağırır,
Gökyüzüne bakar
Yaşsız bir gün geçmesin,
Kuraklık olmasın diye.
Gözlerime ağlamamayı öğrettim
Gün gelirde çöle dönerse dünya,
İşte bu yüzden!

Dilara AKSOY