3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
993
Okunma
kırılan gövdem değildi aslında
çatlaklarımdan taşan aşk
ne kornişi aralayabildi
ne de gardrobu doldurabildi
bazı giysi oldu varlığın
dar geldi askıma
genişledin ve taştı
sığamadım omzunun bir ucundan diğerine
sokulamadım çoğu vakit
yoklasamda üstünü her gece
torpil gibi patladı yabancılığın
aslında
yok sayılan bir tek ben değildim
ellerin gitti önce
yatağım soğudu
ışıklar kısıldı
sesi daha da netleşti kentin
resmen soyundu kulağım
çıplaktı detoneleri
ve bize sebep olan her şehrin
fondotenle kapanmıyor yaraları
yağıyorken yağmur
izleri derinleşiyor
afişlere baskı
kartpostallara fon olan semt kadınlarının
boğazlıyorum laternayı
sesi kısılıyor
dalga kıranlar beliriyor
sanırım yalnızlık
gittikçe kuytulanıyor
boynum elma kokuyor ya
artık yarım..
..
Cevap Yaz