Daha çok küçüktü elleri
Oysa ne çok çatlak vardı üzerinde
Ne çok iz, ne çok iş bitirmişti o ellerle
Hayatın zorluklarına inat bir özveriyle

Daha çok küçüktü elleri
Yüreği yumruğu kadardı
Bir o kadar yaralı, bir o kadar kırılgandı
Mağrur, ürkek bakışlı ve endişeliydi

Daha çok küçüktü elleri
Oynamayı bırakalı ne kadar olmuştu?
Eline ilk tornavidayı ne zaman almıştı?
En son ne zaman terli terli su içmişti?
Oynamaktan yorulmayı değilde
En çok çalışmaktan sızlayan ayaklarını hatırlıyordu

Daha küçücüktü elleri
Çalışmaya başladığında henüz 7 yaşındaydı
Evin en küçüğüydü, annesinin gülüydü
Yaşam kavgasına yenilen,
Üç kuruş için çalıştırılan,
Koltuk altında taşıdığı sıcak emeğiyle
Eve zamanından sonra giden

Daha çok küçüktü elleri
Kalem tutmasını bilmeden tuttu tornavidayı
Oysa ne çok fişler yazacaktı.
Ali gel oğlum yine daldın, tut şunun ucundan
Yine takıldın okul ziline, hadi bak kendi işine
Bırak hadi gir içeri onlar düş bahçesinin çocukları.
Ali gel oğlum al hayallerini içeri.

Daha çok küçüktü elleri
Öyle kaldı hep,
Kendinden ağır işlerdeydi hep,
Yaşam sağırdı, bir çığlık duyuldu
Azrail çıkagelmişti kapıdan
Elinde kitap kalemle, son bir mutlu gülümseme
Kuş gibi çırpan yüreği uçuverdi yerinden
İş kazasıydı dediler,
Üstünü eski bir iş önlüğüyle örtüler

Daha çok küçüktü elleri
Evin son beşiğiydi
Abi sokaklarda tiner çeker
Baba bir meyhane köşesinde kafa
Anne zavallı, böyle olsun ister miydi?
Sarılınca sıcak yavrusun henüz soğumamış bedenine
Bir ağıt düştü yaşlı yaralı yüreğine.
Baba ise umarsız nasıl olsa geride 7 tane daha vardı
Patron susturdu onu bir şarap şişesine

Daha çok küçüktü elleri