küçük adamların
büyük şehrinde yaşadı yalnızlık
heybesinde kalem kalem harfler taşıdı
kara yazılı el pençe divan dualı


küçük adımların
büyük izler bıraktığı kaldırımlar gibiydik
yağmur sonrası su sesine bulanırdı her yanımız
tenimizde ıssız güneşlerin kokusu
terimizde uzak denizlerin tuzu


yorgunduk
ağrırdı gökyüzümüzde bulutlar
yağmurlar "sen" ağlar
denizlere dönerdi hüzünlü gözlerimiz


küçük kadınların yaptıkları
boylarını aşan büyük işler gibiydik
düşlerimizi darağaçlarına asar
usul usul rüzgarda sallandırırdık
sanırdık ki boynuna büken güneş onu ısıtacak
çocukluk işte nasıl da yanıldık


kara yazgılı örtüydü zaman
hep bizden çalıp giderdi uzaklara
dünü olmadığı gibi
bugünüde yaşatmazdı akıllarda
sessizdik yeme inmiş kuşlar gibi
nereden gelecek diye beklerdik ilk hareketi
bekletmezdi çığlığını seslenen gemi
daha ilk kanat çırpınışında vurulurduk


dönerek düşerdik
semazenlerin ruhlarıyla dönüşleri arasına
çıt çıkmazdı bu yolculuk mateminde
kalırdık mahşer kalabalığı susuzluğuna…..

deniz can yılmaz