6
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1371
Okunma
körlenmiş kuyularda saklandı
yaralıydı sevdası
gözlerine mil çekilmiş bir yolcunun esrarı vardı hüznünde
dudaklarında bulduğu
üç beş hüzün kırıntısını kendine azık etti adam
tebessümünün derin çukurları zindan
ki en derin, en sessiz en kuytu...
yine de korkmadı
ışık oldu gözleri
kendini adadığı ince yolda…
duvardaki resime takıldı
kendinden kopmuş gözleri
ve sordu adam
sordu…..
dedi ki;
kadın
niye bu kadar derin hüznün
ağırlığın bulutlardan fazla mı?
Deniz Can Yılmaz
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz