İthafına mazhar olan kişi

kuruyan güllerin
yapraklarını döktüğü bir mevsimdi
sessiz kalmıştı sokaklar
pencerede fesleğenler solmuş
umutsuz çocukların bakışlarında
düş olmuştu şekerler


sus olmuş bir şehrin
yalnızlığıdır çalınan şarkılar
denizin geceye seranatı
mavi gökyüzü
kızıllığında güneş
dudaklarında esrik sevda günleri.....


sebepsiz fırtınalara
yelken açıyor yüreğim
derdim
dermansızlığındadır bilesin sevgilim
bir kuşun
kırılmış kanadında buldum hüznü
bıraktım yalnızlığı
sensiz kalan sokaklara
şimdi
her haykırdığımda
adın dönüyor rüzgarlarla.....


suskun manilerin
sesli harflerinde nefes alıyordun
kan doğranmış ekmekleri kesen bıçak oluyordu hüznün
oysa yeşerecek çok fidan vardı
sen aynı bıçakla
köklerini kazıyordun.....


yağmur;
yorgun ruhunun üzerine serpişiyordu
sisli gülümsemesiyle bir şehrin
adına hüznün başkenti diyorlardı


ah zaman
zamansızlığın içinde
ne büyük yanılgı, görüyorsun Tanrım.....


sorgu duvarlarımın yüzünü kara bürümüş
oysa kelimelerimin rengi hep mavi
içime sığmayan çocuk yanım çoktan firari
dikenle telleri izi kalmış göğsünde afaki


bırakma diyorum
ellerimi bırakma herşeye rağmen
sonra saklıyorum ellerimi
ürküyorum
dudaklarımda limandan kalkmış gemi telaşı.....


el sallıyorum göğsümdeki geceye
bu ne yaman aşk savaşı
kaybedilmiş günlerin
yazgı defterlerinde ahiret hesabı.....

deniz can yılmaz