Sevgili şair arkadaşım; hüsran olan bu şehri gel de hüsran olan bir var oluışa tevdi edelim... kurtaralım bu şehri kendi gökyüzünden büyük bu çırpınıştan... Buna insanlığın hakikati diyelim ki, ipek hiç bir zaman günahı örtemediğinin utancını yaşasın... ve eteğin üst tarafı örtmüşlüğünün saklanmışlığına gömelim kadınımızı; sonra da ellerimizle indirelim yüzündekini de görelim kim olduğunu... isyanın ekmeğin kuruluğuna olmadığını; ekmeği kurutacak kadar olan şükürsüzlüğün kadere dönüşmesini seyredelim bu perdeden...Ve sonra perdeyi dürmenin vakti geldiğinde ışığın damardaki kanı bşaltıp yerine dolduuğunu yaşasın var oluş, içi sızlayarak bu şehirde... Dur, dur!!! şiiri tersinden okuyorum da; haklısın hüsranmış bu şehrin adı ve malesef kendi liyakatından biçilmiş bu hüsran gömleği ona... maalesef...
seni ve şiirini kutluyorum..
sevgilerimle...