Ben rüzgarı avutuyorum bu aralar penceremde,
Her gece hiç üşenmeden vuruyor camlarıma;
Buyur ediyorum...
Bana gezdiği,gördüğü yerleri anlatıyor,
Bende onu dinliyorum!
Tutup kopardığı dallardan bahsediyor gözleri yaşlı,ağlamaklı
Bazen kekeliyor,
Bir uğultu oluyor,öylece dinliyorum ses çıkarmadan...
Ayrılıklardan söz ediyor çoğu zaman,
Ne çok şahit olduğundan dem vuruyor.
Giden mi kalan mı diye soruyorum;
İkisi de aynı diyor,hüzünleniyor.
Kapıyı bacayı yokluyor kimi zaman,
Canı sıkılıyor çatıyı bacayı uçuruyor.
Hiç ses etmiyorum;
Biliyorum ne kadar esse,
Ne kadar kırıp dökse de
Art niyeti yok rüzgarın!
Ki benim tek dostum,tek sırdaşım
Bilirim nereye giderse gitsin
Onda kalacaktır sırrım.
Şafak vakti uğurluyorum,
Ardından bakıyorum giden rüzgarın...

Rüzgarlar avutuyorum uykularımda bu sıralar,
Yorganımı açıp koynuma giriyor bir garip ürperti;
Sarılıyorum...
Sen yoksun diye kaç zamandır ağlıyorum,
Kendimi rüzgara bırakıyorum...