Mecnun Leyla’sını ararken çölde,
Hep onu görürmüş çiçekte, gülde.

O kadar çok severmiş ki Leyla’yı,
Ona benzetirmiş güneşi, ayı.

Arar iken Leyla’sını her zaman,
Koymazmış adını dilinden bir an.

Leyla Leyla diye feryad ederken,
Acırmış haline Mecnun’u gören.

Leyla’ya demişler git de yanına,
Fazla bağırmasın git söyle ona.

Gece gündüz inletiyor dağları,
Gök yüzüne çıktı bak ahuzarı.

Leyla bu sözlere dayanamamış,
Koşarak Mecnun’un yanına varmış.

Mecnun hala bağırıyor durmadan,
Haberi yok yanındaki Leyla’dan.

Leyla demiş geldim artık sussana,
Yanı başındayım bana baksana.

Mecnun ürkek ürkek Leyla’ya bakmış,
Fakat bir türlü de tanıyamamış.

Demişki Leyla’ya söyle kimsin sen?
Karşıma geçip de bakarsın neden?

Tanımadım seni, git bu başımdan,
Avare bırakma beni işimden.

Leyla hayret ile Mecnun’a bakmış,
İşittiği sözler içini yakmış.

İşte ben Leyla’yım demiş Mecnun’a,
Çağırmışsın beni bak geldim sana.

Şimdi de sen kimsin diyorsun neden?
Unuttun mu beni söylesene sen?

Mecnun garip garip bakmış Leyla’ya,
Leyla’ysa kapılmış biraz korkuya.

Demek Leyla sensin şimdi öyle mi?
Tanımadım seni günah bende mi?

Eğer sen Leyla’ysan söyle bileyim,
O zaman bu içimdeki Leyla kim?