Ellerinde dalından kopmuş mor menekşe gibi
Bir tutam hüzün,
Yüzünde, solmaya yüz tutmuş papatya
Sıcak sarı gülüşün,
Arkadaş ben sana hiç küser miyim?

Vitrini olmayan bir dükkan yalnızlınla
Rüyası çalınmış uykunda
Yağmur yağmadığı için açılmayan bir şemsiye gibi
Dururken çantamda,
Arkadaş ben sana hiç küser miyim?

Konuştukça artan sessizliğinle,
Sebep olanı belli olmayan anonim bir acının içindeyken,
İçimden sana kuşaklara aktarılacak bir türkü yazmak geçerken
Arkadaş Ben sana hiç küser miyim?




“ Aç kapıyı ben geldim avanım
Hoş geldim sefalar getirdim
Elimde taceyiz lokum

Aç kapıyı avanım
Ben geldim avanım

Çuhana ek olmaya geldim,
Derdine derman olmaya geldim,
Sana dost olmaya geldim

Aç kapıyı avanım
Ben geldim avanım,

Açığım yok kapalım yok,
Dilim sivri, efkarım çok,
Çölü aştım, ne Mecnun ne Leyla,
Sudan gayri, senden gayri,
Saf temiz arkadaşım yok,

Aç kapıyı avanım
Ben geldim avanım”

DR.KEMAL PİŞMİŞOĞLU

(avanım= küçüğüm )