Gittikçe uzaklaşıyoruz farkında mısın?
Akrep, yelkovan işbirliği götürüyor seni benden.
Sana bu kadar yakınken,
Bu kadar uzak olmak kanıma dokunuyor.
Gittin, biliyorum dönüşün yok.
Aynadaki benden, yüz ifademden,
Esaret okunuyor.

Uzunca bir süre acın bende kalacak,
Gidişin epey bir zaman alacak.
Sen, deve yüküyle gelmiştin bana,
Karınca sırtında gönderiyorum, ben seni ancak.

Soğuk kapladı ortalığı,
Sokaklar soğuğa doygun.
Laf aramızda, gidişin mevsime de uygun.
Kabullendim buz gibi gidişini ama,
Neden içim üşüyor hala?

Ben,
Belki hasrettim, belki muhtaçtım.
Uzun seneler sevgiye açtım.
Yıkılmak üzere olan eski bir ağaç misali,
Dayanak olarak seni seçtim,
Daralmışlığımdan sana kaçtım.
Bir seni gördü gözüm,
Bir senin adındı dilime dolanan.
Koparılan bir çiçeğin, suda yaşaması kadar bile,
Yaşatmadın kalbinde sevgimi.
Şimdi senden geriye kalan,
Kocaman bir yalan…

Ben,
Eğlence arayan çocuğun hayal dünyasında;
Bir oyun kumandası,
Polis arabası,
Su tabancası olabildim sadece.
Özeti bu sevdamın.
Oynadın ve sıkıldın,
Birazcık oyaladın, sonra yolladın…

Sen,
Şiirlerimin ilham kaynağı!
Bundan önce kaç şiir yazdım sana bilmiyorum.
Ama bu sana yazdığım son şiir.
Duygularım ırmak olsa da içime akıtacağım.
Ve olur ya karşılaşırsak bir gün bir yerlerde,
Gözlerinin içine bakmayacağım.

Sen,
Yağmurdan korkan çocuk!
Bir gök gürültüsü akşamı,
Nerede, kime sığındığını merak etmeyeceğim.
Çünkü, benim gibi arkanda bıraktıklarının sayısı kadar,
Yanında ve kafanda birilerinin olduğunu
Hep bileceğim.

Ve sen,
Gerçek bir aşkla sevdiğim kadın!
Şimdi hafızamda acıyla eşdeğer adın.
Sen gideli,
Mevsim yağmurları, hüzün yağmurlarına dönüştü.
Ve gidişin;
Mevsimle birlikte içimi üşüten, ikinci kıştı.

Hoşçakal kanayan yaram,
Hoşçakal ağlayan sevdam,
HOŞÇAKAL…

Halit Gültekin