Şubat soğuğu nisan yağmurlarına düşmemişti henüz
Karanfil rengi bir ölüm örtünmüştü toprak
Denizin maviliği çelik grisi gölgelerde kaybolmuştu
Mart kapıdaydı

Aynalı çarşıda güneş ince ince yükseliyordu
Kınalı eller yaşlı gözler yaslı ağıtlar eşliğinde
Bir anne duasına emanet mermisiz namluda süngü olup
Bir bir saplanıyorlardı düşmanın kalbine
Vahşet adım adım ilerliyordu.
Çanakkale kan ağlıyordu

Cephede yokluk, açlık kol geziyordu.
Sıla uzak bir düştü Mehmedin hicran karsı gözlerinde
Elif yüreğinde yara vatan yardı ona
Çanakkale hasrete boğuluyordu.

Kökünden sökülmüş fidanlar gibi cansız, kırılgan,
Kuru üst üste yığılmış cesetler aynı göğe dost düşman demeden yükselirken
Çanakkale içinde bir destan yazılıyordu
Yardan geçiliyor, candan geçiliyor, Çanakkale’den geçil(e)miyordu.

MESUT KARCI
02.03.2009