Yokluktan varlığa, dönüşen alem,
Yaradan kudretin, bu yazan kalem,
Dağ taş çekmeyince, böyle bir elem,
Çekecek insanın, özüdür toprak.

Beden dediğimiz, canlı robotun,
Ağacın, yaprağın, en küçük otun,
Hep ona taşıyan, tahta tabutun,
mıhın bile, gerçek yüzüdür toprak.

Besleyip doyuran, ekmeğin aşın,
Yuva olan kerpiç,duvarın taşın,
Kıtlık ise kurun,bereket yaşın.
Varlığın varolma sözüdür toprak.

Tanrının yaratma, kaynağı oldu.
İnsana faydalı, madenle doldu.
Yaz bahar üretti, güz geldi soldu.
Kış karı, uykulu gözüdür toprak.

İşleyen insana.dört mevsim boyu,
Bıkmadan hep verdi, cömertti huyu,
Mezar bile oldu, kazınca kuyu,
Yari hayırsızın,hazzıdır toprak.

Yanlız ekin değil, umut yeşertti.
Renk renk, çiçek,gülü serip döşetti.
Sadık yari, Veysel ile birleşti.
İnsanın alnında,yazıdır toprak.

Suç günah bizimdi, örttü sakladı.
Utanç ayıp, ne var ise pakladı.
Bizi ölsek bile,yuydu akladı.
Ömrün sonda çalan, sazıdır toprak.

Oysa biz ne yaptık, onu çöl ettik.
Betonla çökerttik, binalar diktik.
Yaktık verdiğini, yaktık tükettik.
Sanmayın bizlerden razıdır toprak.

İnsanın sevgisi, ölene kadar;
İstemezse her yer, bize olur dar.
Ana, baba, kurda, kuşa yem adar.
Tek yardır,insanın nazıdır toprak.

İnsanlığa ondan, vefa derildi.
Binbir çeşit sofra, olup serildi.
Her derdin dermanı, ondan verildi.
şifanın, merhemin ağzıdır toprak.

Çekmedi sarsıldı,kaydı yıkıldı.
Her canı yandıkça, yakan yakıldı.
Canlılarda bir insandan sıkıldı.
Emekçiye hali,sızıdır toprak.

Coşar der oradan,her gelen döndü.
Ne o redeyledi, ne gidiş dindi.
Herkes tahtadan, bir burağa bindi.
Kara kış dünyanın,yazıdır toprak.

Turgay Coşar