… bu şiir hiçkimseyedir; çünkü kalbim, kar’a bere içindedir…//

yeter sevgili
ver son nefesimi !
soluk soluğa sus
ve buzlara bırak sesini
-ki üşümesin-

“küçüldükçe küçülüyor hayallerin
sen bana mecbursun
bilemezsin…”

bulutlar öksürüyor boğazıma
vuruyor kıyılar, gözlerime
gemiler, liman atarken demirlere
dinliyorum eski Roma’yı, orhan veli kehyfinde

bir atlı geçiyor dizlerimden
işte haliç, işte yeni çağ
işte azalan yıldızlar ve kararan duvarlar
şems ve ay…

kar/revan ağlayanlar
açmayın sakın gözlerini,
istanbulu kar tutar;
beni yar…

köz/yaşların damlıyor yüreğime
tuz ruhunda kızarıyorum
sürme acı ellerini, dudağıma, dilime;
yanıyorum…

serinletmiyor yaz güneşi
kar yağıyor saçlarıma
saç’larda kavruluyorum
bakamıyorum duvağına
duvarlar ayna leşi

yedi gecedir susuyorum
hecemi gündüzüme katıyorum
kelimeler doğuyor günlerce

bana ‘gelme’ diyorsun
bu ‘gel’ demektir bence ! …

m. fatih çetinkaya
25 / 12 / ikibinsekiz perşembe
23:46