Puslu bir kış günü göl kıyısından
Geçerken durup da bir nefes aldım,
Bir sigara yakıp seyrettim gölü;
Hüzün renginde bir hayale daldım.

Sessiz bir mûsiki sardı ruhumu,
Anılar canlanıp aklımı çeldi.
Sıyrlıp bu yaşam vesvesesinden
Yıllar sonra aklıma ’şairlik’ geldi.

Kıyıda,çepçevre,düzgün ve bezgin
Savaş esiri gibi sıralanmışlar,
İncecik bedenli,sarı benizli
Sessizliğe âşık,garip kamışlar...

Yalnız,bir-kaç ördek gölün sahibi;
Muntazam halkalar eteklerinde;
Eski bir güneşten kalma bir ışık
Yemyeşil parlıyor teleklerinde.

Kurşûni gökyüzü,kurşûni sular...
Sonsuz huzur,burada gizlenmektedir.
’Hüzün ve sessizlik gölü’nde şimdi,
Rüzgâr bile,sanki dinlenmektedir.

Dalıp gittim böyle,taa derinlere,
Gönlümü,çaresiz bir özlem sardı;
Gördüm; yaşlı gölün dibine sinmiş
Gençlik günlerimden anılar vardı...

ÜNAL BEŞKESE