Ben var isem Allah var, benim en büyük delil,
Parmak uşlarımızı mühür yapan ol Celil...

Halık’ı tanımamak felaket-i kübradır.
Kainata bir bakış, imanımı ibradır.

Kımıldamaz bir yaprak O’nun izni olmadan,
Bulut yağmur indirmez işaretin almadan.

Tabiatın nizamı akla durgunluk verir,
Azametini bilen yürek hayadan erir.

Arı kimin emrinde bin bir çeşit bal yapar?
Güneş ay ve yıldızlar hangi kudrete tapar?

Şifayı veren kimdir, nerdedir derde deva?
Kalbe saplanan oktur insanoğlunda heva.

Dalda tomurcuk güller Allah diye açıyor,
Yüce kudret eliyle kokusunu saçıyor.

Balık suda yüzerken, kuşlar uçar havada,
Dağda doğan yavruya rızık verir ovada.

Dere ırmak ve çaylar Allah diyerek akar,
Rahmetini umarak mahluk semaya bakar.

Varlığını haykırır yerde gezen karınca,
Kul miraca yükselir secdelere varınca.

Tektir yaradınımız eşi benzeri yoktur.
Affı lutfu ihsanı merhameti pek çoktur.

Aklı bize kim verdi daim etmeli fikir,
Mekan tutmalı kalbi iman ile hem zikir.

Abide-i imanı dikelim kalbimize,
Öğretelim Rahman’ı yılmadan sulbümüze.

İman girmeyen kalbi şeytan mekan tutarmış,
Benlik davası güden yüreklerde yatarmış.

Yükselten hangi eldir gökkubbeyi direksiz?
Varmıdır alem içre yaradılan gereksiz?

Et parçası bu dilim nasıl söyler kelamı?
Göz kulak el verene esirgeriz selamı...

Akletmeyen beyinler görmeden inanmıyor,
İkrar ve tasdik eden ebet nara yanmıyor.

Yüce kudret elinde yer gök deniz ve dağlar,
Ölenler uyandı ya, gaflete daldı sağlar.

Ömür kısa yol uzun azık gerekli azık,
Kılavuzu reddedip yolda kalana yazık.

Canlara can bahşeden en sevgili tek yârsın,
Noksanlıklardan berî varsın Allah’ım varsın.

ŞEHRİ KARAKAYA