Yaşamak anladım ki sıra savmak işiymiş
Herkesin itirazsız geçtiği yoldan geçmek
Her doğan zıbın kundak, her ölen kefen giymiş
Mümkün olmamış başka bir kıyafeti seçmek

Sıra savmak işiymiş esası yaşamanın
Üzülmek veya gülmek garnitürü bu işin
Sıra ileymiş her şey, ya bu gün ya da yarın
Gelir vakti sırası bu dünyadan gidişin

Üçler beşe erişir, yaşlar on beşe bir gün
Aşk denen heyecanın doruğunda yaşanır
Sevgi yüklü gözlerin bir bakışıyla süzgün
Kalpte neler devinir ve ne hisler boşanır

Herkesin sırasında ilkin bir sevgiliyi
Uzaktan habersizce ve sessizce sevmek var
Uyumamak saatler vurmadan on ikiyi
Hüzünlenmek, mehtabı gizleyince bulutlar

Hiç bitmeyecek sanıp lezzetini ilk aşkın
Bir ömür sevgiliye lûtufsuzca adanır
Gün gelir de sırası savılır gider meşkin
İlk sevmeye tapanlar ah ne kolay aldanır

Bence üzülmemeli, göz yaşı dökmemeli
Başkasına gitmişse sevdası çekilen yâr
Rab’bin yazmış olduğu senaryonun gereği
Herkes kendi hallince bir ihanete uğrar

Doğmak ve ölmek nasıl hepimize özgüyse
Sevmek ve ayrılmak da nasibinde herkesin
Dünyada ne sevinsin ne de üzülsün kimse
Ölmek savılmasıdır sıradan son nefesin

Hissem o ki kıssadan, hayat denen oyunu
Oynamak zorundadır sırası gelen canlar
Perde açık, faydasız büküp durmak boyunu
Ne mutlu sırasını bir an önce savanlar

(İstanbul - 1976)

Zekâi BUDAK