Senin şehrinde ayaz varmış kar varmış..
Üşütürmüş insanları.
Benim doğduğum şehre gel!..
Üşüdüğünü bilmeden üşürsün,
Yavaş yavaş içine işler,
Nemlidir benim şehrim.
Islak yürekler gibi..
Hele bir de sahilindeysen;
Çürür eşyaların bile..
Pas tutar kederinden.
Bu yüzdendir belki, içimdeki
Çürümüşlüğün acı kokusu.
Yüreğim pas tutmuş..
Kış sahilleri gibi ıssız.
Bundanmıdır terkedilmişliğim?..
Dokunamayışları kimselerin.
Baharında, yazında gel!..
Yol boyu beyaz gelinciklerim,
Karşılasın benim yerime.
Portakal çiçeklerinin kokusunda hisset..
Seni özlediğimi.
Görebildiğince bak şehre..
Bu evlerden hangisinde....
Elleri yüzünde nemli yüreğiyle,
Paslı sevdasıyla çürümeye terkedilen....
Hadi bul!..bulabilirsen
Senin gelmeni beklerken..
Gecikmiş bir zamandan..
Başka bir zamana geçmişsem bilmeden.
Yani!..öldüğümü bile anlamamışsam eğer....
Yinede bul beni!
Geç kaldığını bilsende gel....
Gel ki;
Bu şehrin üzerinden.............
Seni bekleyen hayalim gülümsesin.
Senin yokluğunu özlerken..
Kendi yokluğundan habersiz....
Gittiğini bilmesin....
Hayalim hala seni bekliyor olacak
Bilesin..........

Leyla Altınbaşak Kayan