Yaraladı kalbimi duygular paramparça
Çaresiz onmaz kederlere saldı da beni.
Açılır sızılar gün batıp akşam olunca...
Kaybederim yalnızlık kucağında kendimi.

Gökte yıldızlar geceye muhtaç sana da ben
Bu diyarlar da yıldızlar; hep solgun parlıyor.
Sarılmışım sevda denen bir yılana da ben...
Ne yıldız’a gönlüm, nede sana ulaşmıyor.

Her gece düşlerim, alır seni uzaklardan
Sanma ki şu divane gönlümde unutuldun.
Hasretini anarken o eski zamanlardan
Geçmiş hatıralarla kalbimde avutuldun.

Bir sessiz vedadır bu bendeki sevgiliye
Ağlama gönlüm:daha ne günler göreceksin.
Yanma! nice insafsız mateme düştün diye...
Arsızdır o duygular, daha çok seveceksin.

Bir tuhaf vedadır ve en derin hislerimle
Ne demek bilmiyorum, sensizliği yaşamak.
Uzaklardan görün vedalaşta gözlerinle...
Sızlasın;yansın için, öğren neymiş ağlamak.

Bir akşam vakti, gezerken hüznün bahçesinde
Duydum derinlerden kalbinin inlemesini.
Süzdün bakışlarını bir aşkın hücresinde
Duymadın kalbimin sana çarpan nağmesini.

O insafsız vurgunlara alıştı bu gönlüm.
Bir kara basan gibi çöktünde üzerime.
Akıttın içime zehrini sunarak ölüm...
Sızıpta bir yılan gibi vurdun yüreğime.

O sevda türkülerini söyleyip içimden
Sensizlik bir yamandı,tezden ölüm diledim.
Bir nefret için nefrete değen gönlümden
Issız biçare karanlıklara diş biledim.

Besleyip nicedir bir sevdanın ülküsünü
Matemini tutar her gece, sensiz haneler.
Söylerim gönlümün terhis eden türküsünü
Rüyalarım senden yana,gönlüm başka söyler.

Seni her gece dizip bir efkarlı kurşuna
Anlamsız duyguların öznesidir ayrılık.
Divane gönül ümit besler boşu boşuna
Yalandan sevmelerin yüzdesidir ayrılık.

Her karanlığın ardında olsa da aydınlık
Bulunur yanık bir nağme, bu ruhu inleten.
Sıkılmıştır bir kere kurşun: adı ayrılık
Adı dilimde har’dır bu ruhumu titreten.

İçim acıyor dururken karşımda hayalin
Şimdi rüzgarlar da savrulan bir derbederim.
Kaybolmadı rüyalarımda dün gibi halin
Seviyormuşum hala seni, yemin ederim.

................
K.Kurultay