Gezdim bu gün kırları çiçek açan dağları,
Sararmış solmuş renkler,hazan olmuş bağları.

Nerde senin gülşenin ,dökülmüş yaprakların,
Susuzluktan kurumuş,çatlamış toprakların.

Gülden ayrılmış bülbül için,için ağlıyor,
Uzaktan kaval sesi,yüreğimi dağlıyor.

Gazel olmuş sararmış,yeşillerin alların,
Kaybolmuş güzelliğin çıplak,kuru dalların.

Her yaprak düşerken,hüzün dolar içime,
Buruk,buruk bakarım ,koyamam bir biçime.

Ürpertici duygular,benliğimi sarıyor,
Sanki küsmüş bu doğa,yaz gününü arıyor.

Kara kış bastırdıkça bacadan duman tüter,
Sular bir baka akar,kuşlar bir başa öter…

Kar yağınca her yana,döner soğuk ayaza,
Bu güzelim yeşillik boyanacak beyaza,

Böyle emretmiş Rabbim,mevsim,mevsim değişir,
İlkbahar,yaz,sonbahar kışlar ile sevişir.

Bu tabiat olayı,mesaj verir bizlere…
Kâzım Özgür kulundan selam saygı sizlere.


{ Kâzım Özgür 21/EKİM/2007}